bir ayna gibi çevirmesen bana gözlerini, sana baktıkça acılarımı görmesem senin sanıp. dilerdim dertlerini bana mâl edip de üstüme yıkmanı.
belki kendi büyüklüğünde kaybolmuş ama; beni de kendi dünyana sığdıracak kadar küçük görmüyorsun…
bir hafta boyunca Gitanjali’den hiçbir şey okuyamadım.
şimdi kalbim boş, kalemin mürekkebi kocaman bir noktaya kurban gitmiş.
kendime sorduğum sorular cevapsız, ümitlerimse felaketi çağırır gibi: bir gün ölüm, bir gün yalnızlık, senin sıran daha gelmedi…